از: کنفدراسیون کار ایران – خارج از کشور
به: اتحادیه‌های کارگری در کشورهای مختلف
روز اول آگوست ۲۰۲۴ پرستاران بیمارستان امام علی شهر کرج در اعتراض به نحوه مدیریت، واریز نشدن حقوق و مشکلات بیمارستان دست به اعتصاب زدند. یک روز پس از آن، پرستاران و کادر درمان بیمارستانهای دیگری از جمله بیمارستان کوثر، رجایی، مدنی و شریعتی در شهر کرج، پرستاران بیمارستانهای ابن‌سینا، رجایی، چمران، استاد محرری، بیمارستان قلب الزهرا، مرکز آنکولوژِی امیر و مراکز دیگری در شهر شیراز نیز در اعتراض به عدم رسیدگی به خواست و مطالباتشان وارد اعتصاب شدند و حتی برخی از پرستاران در شیراز به صورت دسته‌جمعی از کار استعفا دادند.
در ادامه، بیمارستانهای متعددی در شهرهای فسا، لامرد، آباده، جهرم و نیریز در استان فارس و پرستاران برخی از بیمارستانهای استان‌های آذربایجان‌شرقی، زنجان، یزد، مازندران، مرکزی، کرمانشاه، بوشهر، تهران، خراسان رضوی، خوزستان، کرمانشاه، گیلان و … نیز وارد اعتصاب شدند. در حدود ۳ هفته گذشته تاکنون، پرستاران اعتصابی در سراسر کشور ضمن دست کشیدن از کار، هر روزه در محوطه بیمارستان‌ها یا مقابل مراکز دولتی از جمله وزارت بهداشت دست به تجمع و اعتراض میزنند. تاکنون بیش از پنجاه بیمارستان در ۲۰ شهر ایران عرصه اعتراضات گسترده صنفی پرستاران بوده است.
پرستاران و اعضای کادر درمان ایران در طول سال‌های گذشته همواره نسبت به مشکلات معیشتی و شغلی خود و همچنین عدم رسیدگی به خواسته‌هایشان اعتراضات گسترده‌ای را سازمان داده‌اند اما این نخستین بار در طول بیش از یکصد سال فعالیت حرفه‌ای پرستاری در شکل مدرن است که پرستاران برای احقاق حقوق خود دست از کار کشیده و به اعتصاب دست میزنند. این اتفاق بی‌سابقه نشان میدهد که این قشر فداکار و زحمتکش دیگر هیچ امیدی به تحقق وعده‌های مقامات دولتی ندارد و تنها از طریق اعتراضات خیابانی میتوانند درد خود را فریاد بزنند.
مسئولان حکومتی تاکنون تنها وعده‌هایی بدون هیچ ضمانت اجرایی اعلام کرده‌اند و از سوی دیگر از طریق نهادهای امنیتی حکومتی و هیئت‌های رسیدگی به تخلفات اداری ، پرستاران معترض را احضار، بازجویی و تهدید به اخراج میکنند. در برخی از تجمع‌های اعتراضی پرستاران در مشهد، اراک و دیگر شهرها، نیروهای حراستی و امنیتی به تجمع آنان حمله کرده و ضمن تهدید و ضرب و شتم، تعدادی را بازداشت کردند.
بهبود شرایط معیشتی و افزایش حقوق پرستاران از طریق “پرداخت فوق‌العاده خاص پرستاران با ضریب ۳ و درج آن در احکام (که از ۱۱ سال پیش وعده اجرای آن اعلام شده بود)”، “محاسبه اضافه‌کاری پرستاری به صورت ۳ برابری مبلغ موظفی”، “اجرای صحیح تعرفه‌گذاری به صورت فوری”، “حذف مالیات از احکام پرستاران”، و خواسته‌های دیگری از جمله “حذف اضافه‌کاری اجباری”، “اجرای قانون مشاغل سخت و زیان‌آور”، افزایش سقف مرخصی سالانه پرستاران به میزان مجموع روزهای تعطیل”، ” کاهش ساعت کاری موسمی مانند بقیه کارمندان دولت” از جمله خواسته‌های اصلی پرستاران و بخش‌های دیگر کادر درمان ایران است.
تمامی خواسته‌های پرستاران در چارچوب قوانین از پیش مصوب شده‌ای است که حکومت هیچگاه آنان را به طور کامل اجرا نکرده است. تعریف پرستاری به عنوان یکی از مصادیق “مشاغل سخت و زیان‌آور” در سال ۱۹۸۹ تصویب شد و در سال ۲۰۰۹ هم مورد تایید مجلس قرار گرفت، اما با وجود این، هنوز این قانون به درستی اجرایی نشده است.
قانون تعرفه‌گذاری شغل پرستاری نیز به شکل صحیح اجرا نشده است. خدمات کادر درمان برخلاف پزشکان هنوز نرخ مشخص و استاندارد ندارد. قانون ارتقای بهره نظام بالینی نیز به صورت ناقص اجرا شده و تبعیضاتی نیز بین بخش خصوصی و دولتی حاکم است. علاوه بر اینها، پرداخت فوق‌العاده‌های خاص که با ملاحظه ضریب ۳ برای همه مشاغل اجرا شده است، برای پرستاران تنها ۰.۴ (چهار دهم) اجرا شده است. از دیگر موارد مهم اعتراض پرستاران، اضافه کاری اجباری است. اضافه‌کاری، بدون توافق پرستار، به‌صورت اجباری و غیرقانونی بر وی تحمیل می‌شود.
جمعیت کادر درمان در ایران طبق آماری که توسط معاون پرستاری وزارت بهداشت در سال ۲۰۲۳ اعلام کرد، ۲۲۶ هزار نفر است که در ۱۰۶۱ بیمارستان و مرکز درمانی دولتی و خصوصی کار میکنند. بر اساس این آمار، توزیع دسته‌های مختلف کادر درمان به شرح زیر است:
در بخش بالینی ۱۴۰ هزار نفر مشغول به کار هستند که ۶۱ درصد جامعه پزشکی را در برمی‌گیرد. ۱۸ هزار و ۶۷۵ نیرو معادل ۸ درصد پرستاران در اتاق‌های عمل، ۱۵ هزار و ۷۰۷ نفر معادل ۷ درصد در بخش هوشبری، حدود ۷ هزار نفر که ۳ درصد را در بخش بهیاری شامل می‌شود، ۲۴ هزار نیرو در بخش کمک‌بهیاری و کمک‌پرستاری که نزدیک به ۱۱ درصد هستند، گروه مامایی بالغ بر ۲۰ هزار نفر معادل ۹ درصد و اورژانس بیمارستانی نیز ۶۰۰ نفر که معادل ۰/۲۶ درصد هستند.
یک مشکل اصلی و مهم پرستاران ایران مانند دیگر بخش‌های نیروی کار، عدم وجود تشکل‌های مستقل است. حکومت هیچگاه اجازه نداده تا بخش‌های مختلف نیروی کار ایران تشکل‌های مستقل خودشان را ایجاد کنند. تشکل‌های ساخته شده توسط دولت مانند خانه پرستار نیز اراده‌ای برای پیگیری مطالبات پرستاران ندارند و صرفا دستورات دولت و توصیه های کارفرمایان را دنبال می کنند و تلاش می کنند تا مطالبات و مناقشات را همانند سازمانهای وکالتی مدیریت کرده و با کنار گذاشتن کامل کارکنان از روند تصمیم گیریها از حق برگزاری مجمع عمومی، مذاکره جمعی، اعتصاب و اعتراض جلوگیری کنند.
کنفدراسیون کار ایران-خارج از کشور از همه اتحادیه‌های کارگری می‌خواهد که نسبت به سرکوب کارگران ایران اعتراض کرده و از اعتصاب و خواسته‌های پرستاران ایران حمایت نمایند. ما همچنین خواستار اقدام جمعی اتحادیه‌های کارگری برای رسیدگی به این وضعیت و اِعمال فشار بر جمهوری اسلامی ایران بخاطر عدم رعایت استانداردهای بین المللی کار و عدم تضمین حمایت و رعایت حقوق کارگران مطابق با موازین جهانی هستیم.
کنفدراسیون کار ایران – خارج از کشور
۲۱ آگوست ۲۰۲۴
